Wirtualny Sejm

Adam Niemiec

Adam Niemiec (ur. 22 lipca 1961 r. w Czeremsze) – polski polityk, poseł na Sejm IV i V kadencji, przedsiębiorca.

Posiada wykształcenie średnie. W latach 1990-1994 był Radym Gminy Białowieża, a w latach 1994-2001 Wójtem Gminy Milejczyce z ramienia partii Przymierze Samoobrona. W wyborach parlamentarnych w 2001 roku został wybrany senatorem z ramienia Samoobrony RP. W 2005 roku powtórzył sukces i został wybrany na drugą kadencję, tym razem jako posł na Sejm RP.

Krzysztof Jarzyna

Krzysztof Jarzyna (ur. 01 grudnia 1972 r. w Sanoku) – polityk, poseł na Sejm V kadencji, wicemarszałek województwa podkarpackiego w latach 2002-2005, lekarz.

Ukończył Technikum Leśne w Lesku, a później studiował medycynę na Warszawskim Uniwersytecie Medycznym. W latach 1998-2002 był Radym Powiatu Sanockiego. W wyborach samorządowych w 2002 roku został wybrany radnym sejmiku wojewódzkiego, a później wicemarszałkiem województwa. W 2005 roku startował z listy SLD w okręgu Krośnieńskim, otrzymując mandat posła sejmu V RP. Z zamiłowania jest myśliwym. Jest aktywnym instruktorem w jednej z organizacji harcerskich.

Jakub Dobrzyński

Jakub Dobrzyński- ur. 23 marca 1952 r. w Iławie, polityk, poseł, radny Kisielic w latach 1998-2002 prawnik, właściciel firmy transportowej.

Urodzony w Iławie. Studiował prawo na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Pracował jako prawnik przez 15 lat. W szeregach Samoobrony działał od początku jej powstania. W 1990 r. przeprowadził się z Iławy do Kisielic, gdzie założył, istniejącą do dziś, firmę transportową Inter-Trans. W 1998 r. został wybrany na stanowisko radnego w Kisielicach. Po zakończeniu kadencji, w 2002 r., wyjechał do Elbląga, gdzie przez jeszcze 4 lata pracował jako prawnik. W 2005 r. został wybrany jako poseł w Okręgu 34. 26 578 głosami.

Michał Ajna

"Koźmiński" istnieje od 1993, trudno by ukończył tę szkołę i potem przez 15 lat pracował. No i w 2006 nie wybierano posłów (co najwyżej mógł wtedy wejść po utracie/zrzeczeniu mandatu/śmierci kogoś innego z Samoobrony - ale formalnie jest wtedy wybrany w 2005).

Anna Carlsson

Anna Carlsson (ur. 16 lipca 1981 w Sztokholmie) - polska polityk, posłanka na Sejm RP, przewodnicząca frakcji parlamentarnej Socjaldemokracji Polskiej.

Jej matka wyjechała do Szwecji w 1974 roku. Poznała tam ojca Anny, Gustava. Ślub wzięli w 1979. Oboje zaangażowani byli w działalność Vänsterpartiet. Anna do ugrupowania dołączyła zaraz po ukończeniu szkoły średniej. Studia prawnicze w Sztokholmie ukończyła w 2004. W tym samym roku wyjechała do Polski. W 2005 roku zaangażowała się w działalność Sojuszu Lewicy Demokratycznej. Z powodzeniem wystartowała w wyborach parlamentarnych. W 2006 roku wraz z grupą 12 posłów odeszła z SLD i stanęła na czele Koła Poselskiego Socjaldemokracji Polskiej.

Poglądy Anny Carlsson to połączenie marksizmu-luksemburgizmu z socjaldemokratycznymi ideałami, feminizmem, ekologizmem i antyklerykalizmem.

Nie ma męża, jest bezdzietna.

Krystian Czartoryski

Krystian Czartoryski(ur. 7 czerwca 1946 w Londynie) - polski arystokrata,dziennikarz i polityk będący posłem Prawa i Sprawiedliwości. Urodzony w Londynie na emigracji w szlacheckiej rodzinie od dziecka wychowany z duchu patriotycznym. Ukończył Uniwersytet w Oxfordzie na wydziale dziennikarstwa i zajął się nim. Współpracował z Radiem Wolna Europa i w 1980 przybył do Polski gdzie tworzono Solidarność i dołączył do niej. Został w 1981 internowany i do końca stanu wojennego siedział w więzieniu. W 1983 wrócił do Londynu zaś ponownie do kraju wrócił w 1991 roku już na stałe. Należał do organizacji monarchistycznych jednakże potem stał się republikaninem i został członkiem ZChN. W 2001 roku został członkiem Prawa i Sprawiedliwości i należy do tej partii do dziś. Ma 3 troje dzieci i mieszka w Rybniku. Jego hobby to oprócz publicystyki też łowiectwo,sport czy historia zwłaszcza różnego rodzaju imprezy kostiumowo-historyczne.

Mateusz Karpiński

Klara Holstein

Klara Holstein de domo Kowalewicz (ur. 13 grudnia 1924 r. we Włodawie), polityk, pisarka, malarka, działaczka LGBT, działaczka komunistyczna, działaczka ekologiczna, wojskowa, etyczka, filozofka. Pochodzi z zamożnej rodziny ziemiańskiej, która posiadała majątek pod Włodawą.
Lata młodości
W latach 1935-1939 uczęszczała do elitarnego gimnazjum żeńskiego w Warszawie. W momencie wkroczenia do Włodawy wojsk ZSRR ojciec Klary zrzekł się majątku na rzecz państwa i wraz z całą rodziną przeprowadził się do Kijowa, gdzie został dyrektorem produkcji w kombinacie maszynowym. W Kijowie Klara uczęszczała do liceum. W czerwcu 1942 zgłosiła się do służby wojskowej w Armii Czerwonej, jednak w ostateczności trafiła do nowo tworzonej armii polskiej generała Berlinga. W armii Berlinga na początku służyła w piechocie, brała udział w wyzwalaniu Warszawy oraz Gdańska. W kwietniu 1945 została oficerem politycznym w LWP oraz wstąpiła do PPR. W maju 1945 brała udział w zdobywaniu Berlina, za co otrzymała stopień porucznika LWP. Podczas stacjonowania w strefie okupacyjnej w miejscowości Ahlbeck, nad morzem bałtyckim poznała młodą działaczkę socjalistyczną i antyfaszystowską - Elisabeth Holstein (ur. 1924), z którą do dzisiaj pozostaje w związku. W styczniu 1946 zrezygnowała z dalszej służby w wojsku i razem ze swoją partnerką zamieszkała w Warszawie, gdzie studiowała pedagogikę, ekonomię polityczną, filozofię marksistowską oraz prawo. W latach 1949-1952 studiowała również zaocznie filologię germańską. Po zjednoczeniu PPR i PPS wstąpiła do PZPR. W maju 1952, po ukończeniu studiów rozpoczęła praktykę w prokuraturze rejonowej w Warszawie, które skończyła w 1955, nie kontynuowała jednak nauki i pracy w tym zawodzie. W latach 1955 - 1957 pracowała na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie współtworzyła nowo otwarty Instytut Seksuologiczny, zajmowała się w nim promowaniem praw osób homoseksualnych, jako nierozerwalnych z filozofią marksistowską i budowaniem socjalizmu na zasadach demokratycznych.
Na emigracji
W czerwcu 1957 podjęła z partnerką decyzję o wyjeździe do NRD, gdzie otrzymali apartament przy Karl-Marx-Strasse, a sama Elisabeth otrzymała pracę jako kierowniczka w polsko-niemieckim biurze tłumaczeniowym. Klara wstąpiła do Niemieckiej Socjalistycznej Partii Jedności oraz odbyła kilkumiesięczne praktyki w zakładzie poprawczym w Poczdamie, dzięki którym rok później opublikowała swą słynną pracę "Resocjalizacja młodzieży w duchu demokratycznego marksizmu", dzięki której w 1959 otrzymała tytuł profesora nauk humanistycznych na Uniwersytecie Humboldta w Berlinie Wschodnim. W czerwcu 1959 Klara Kowalewicz została dyrektorką renomowanego gimnazjum w Berlinie, a już 14 maja 1963 została kuratorem głównym oświaty na miasto i gminę Berlin. W lipcu 1963 została wybrana przewodniczącą Socjalistycznego Związku Homoseksualistów w NRD, po jego założeniu miesiąc wcześniej.
W latach 1964-1966 pracowała na Kubie, jako wolontariuszka.
W grudniu 1966 została wybrana na deputowaną do Volksammeru z ramienia Demokratycznej Ligi Kobiet, to z jej inicjatywy wykreślono w 1967 haniebny artykuł 175, którzy przewidywał karę za homoseksualizm (w przeciwieństwie do RFN, która zniosła ten przepis dopiero w 1969, w Niemczech Wschodnich był to jednak przepis martwy i nieużywany od 1948 roku). 7 października 1969 Klara Kowalewicz została odznaczona orderem XX lecia Niemieckiej Republiki Demokratycznej. W latach 1970-1971 przebywała na stypendium naukowym w Szwecji, gdzie na potrzeby Uniwersytetu Humboldta badała wpływ socjalizmu rynkowego na funkcjonowanie szwedzkich zakładów pracy, za wyniki swojej pracy została uhonorowana nagrodą państwową I stopnia.
Epizod warszawski
W lipcu 1971 postanowiła powrócić do kraju, gdzie do władzy doszła nowa ekipa Edwarda Gierka. Klara kupiła razem z partnerką willę w Otwocku i podjęła pracę na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie wykładała filozofię marksistowską oraz pedagogikę. Prowadziła również w całym kraju wykłady z zakresu pedagogiki socjalistycznej opartych na zasadach równości i demokracji. W 1972 założyła Europejskie Stowarzyszenie Jedności, które propagowało ideę socjalistycznej Europy zjednoczonej.
W latach 1974-1975 na zaproszenie władz fińskich Klara przebywała w Helsinkach, gdzie doradzała w reformie szkół fińskich na wzór NRD.
Kariera w NRD
W grudniu 1976 wróciła do NRD, gdzie została ponownie wybrana do Volksammeru i gdzie wystąpiła z feministyczną inicjatywą wprowadzenia obowiązkowego poboru do Armii NRD również dla kobiet, spotkał się on jednak ze złym przyjęciem w konserwatywnym skrzydle NSPJ i przez to, Erich Honecker nie mógł wprowadzić go w życie. 17 lipca 1977 Klara Kowalewicz otrzymała obywatelstwo NRD i od tej pory posługuje się podwójnym obywatelstwem. 19 lipca 1978 podczas XII kongresu Ligi Kobiet NRD, Klara została wybrana na przewodniczącą tej organizacji, funkcję tą pełniła przez 4 lata. Tego samego roku została również wybrana na członka Komitetu Miejskiego NSPJ w Berlinie.
Stan wojenny
13 grudnia 1981 na wieść o wprowadzeniu w Polsce stanu wojennego, razem z załogą, która dostarczała dary dla Polaków z NRD wjechała do Polski. W Katowicach wzięła udział w nadzwyczajnym zebraniu PZPR i razem z radykalnym skrzydłem w partii pod wodzą Wsiewołoda Wołczewa wystosowała list do kierownictwa KPZR, domagając się interwencji ZSRR w Polsce i nazywając rząd PRL 'niezdolnym do dalszej budowy socjalizmu w Polsce', a generała Jaruzelskiego 'konserwatywnym katolikiem, który z socjalizmem nie ma nic wspólnego'. Podczas publicznego wystąpienia 4 stycznia 1982 Klara Kowalewicz wezwała do 'natychmiastowej rozprawy z kościołem i wrogami socjalizmu w Polsce, którzy dążą do wojny domowej i ostatecznego zniszczenia 35-letniego dorobku Polski Ludowej'. Za swoje niewygodne dla władzy wypowiedzi została pozbawiona legitymacji partyjnej oraz na prośbę prymasa Glempa zmuszona do wyjazdu do NRD.
Ponownie w NRD
W 1982 Klara Kowalewicz została wiceministrem edukacji w NRD. 9 maja 1983 została odznaczona orderem 38. rocznicy zwycięstwa nad faszyzmem. Od 1983 była stałą felietonistką gazety Neues Deutschland.
We wrześniu 1983 Klara opublikowała swoją książkę "Socjalizm Europejski, jako nowa koncepcja zjednoczonego kontynentu", która stała się bestsellerem w NRD. W maju 1984 Klara opublikowała swoje wspomnienia z II wojny światowej, w książce "Moja Służba".
8 marca 1985 na X kongresie LGBT w Poczdamie, po 22 latach zrezygnowała z funkcji przewodniczącej Socjalistycznego Związku Homoseksualistów NRD.
Po zamordowaniu Olofa Palmego w lutym 1986 współtworzyła niezależną od zachodnich nacisków socjalistyczną komisję, badającą przyczyny jego śmierci, która stwierdziła, że socjaldemokratyczny premier Szwecji został zamordowany na zlecenie CIA. Jej raport nigdy nie ujrzał światła dziennego w USA, a amerykańskie służby groziły jej nawet śmiercią.
18 stycznia 1987 Klara Kowalewicz została wybrana na członka Komitetu Centralnego Niemieckiej Socjalistycznej Partii Jedności, była również kierowniczką wydziału ds. mniejszości seksualnych Demokratycznej Ligi Kobiet. Jako deputowana do Volksammeru była od 1987 współprzewodniczącą parlamentarnej komisji szwedzko-niemieckiej.
W październiku 1989 po inspirowanych przez CIA protestach w Berlinie Wschodnim Klara Kowalewicz żądała rozliczenia podżegaczy wojennych i wrogów zjednoczenia Niemiec. Po zwycięstwie CDU w wyborach do Volksammeru, Klara podjęła decyzję o ucieczce do Szwecji. Gdyby została w NRD, groziłyby jej represje po rozpoczęciu amerykańskiej i zachodnioniemieckiej okupacji.
Na emigracji w Szwecji
W sierpniu 1990 Klara Kowalewicz rozpoczęła pracę na Uniwersytecie Sztokholmskim, gdzie wykładała socjologię oraz organizowała wykłady z zakresu feminizmu i LGBT. 1 maja 1990 Klara wstąpiła do Vansterpartiet.
Nigdy nie przyjęła obywatelstwa RFN, gdy paszport zachodni przysłano jej pocztą, publicznie spaliła go, namawiając od tego wszystkich mieszkańców NRD, którzy nie zgadzają się z okupacją i narzuconym im obywatelstwem. W maju 1992 Klara wraz z partnerką odwiedziły w Chile Ericha i Margot Honeckerów, którzy przeprosili ją, za to, że przez lata ulegali konserwatystom w partii i nie dotychczas nie zalegalizowali małżeństw homoseksualnych. W 1995 Klara brała udział w kampanii za wstąpieniem Szwecji do UE, uznając, że tylko tak można zbudować nowy europejski związek radziecki.
Działalność polityczna w kraju
W styczniu 1997 Klara zdecydowała się na powrót do Polski, gdzie z grupą lewicowych aktywistów utworzyła 8 stycznia 1997 rząd PRL na uchodźstwie w III RP. Tego samego roku podczas pierwszych obrad sejmu RP po wyborach w 1997 wkroczyła na galerię i wraz z grupą działaczy otworzyła obrady sejmu PRL XI kadencji, przed wyprowadzeniem przez straż marszałkowską, zdążyła uchwalić ustawę o małzeństwach homoseksualnych, przez co PRL uznaje się za pierwszy kraj na świecie, który przyjął tego typu regulacje prawne, jednak nie są one stosowane, ponieważ terytorium PRL jest okupowane.
W 1997 Klara zaangażowała się również w kampanię Unii Pracy, nie kandydowała jednak z ich list do sejmu. W styczniu 1998 razem z przyszłą żoną kupiła dom w Gdyni, w którym mieszka do dzisiaj. W latach 1998-2006 wykładała socjologię na Uniwersytecie Gdańskim oraz działała w organizacjach LGBT, ekologicznych oraz w Ruchu Odrodzenia Gospodarczego im. Edwarda Gierka.
W 2001 wstąpiła do Unii Pracy, została w tym samym roku wybrana na posłankę na Sejm RP z list SLD-UP.
10 listopada 2001 Klara Kowalewicz zawarła w Holandii z Elisabeth Holstein związek małżeński, przyjmując nazwisko swojej żony.
Obecnie Klara Holstein jest posłanką na Sejm RP z ramienia SDPL. Legitymuje się obywatelstwem NRD, PRL oraz III RP.
Jest członkinią Die Linke, Vansterpartiet, Socjaldemokracji Polskiej, Komunistycznej Partii Kuby, Kampanii Przeciw Homofobii, Stowarzyszenia Marksistów Polskich, Ruchu Odrodzenia Gospodarczego im. Edwarda Gierka, Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami 'Animals', Stowarzyszenia Racjonalistów Polskich oraz Socjalistycznego Towarzystwa Ekologicznego im. Ericha Honeckera w Niemczech. Od 1979 jest również honorową członkinią Freie Deutsche Jugend.
Klara Holstein mówi biegle w języku polskim, rosyjskim, niemieckim, szwedzkim i hiszpańskim. Jest ateistką.

Hans Linde

Hans Linde (ur. 4 lutego 1979 roku w Sztokholmie) - szwedzki i polski działacz komunistyczny i LGBT, od 2005 poseł na Sejm RP z ramienia SLD, a od 2006 - SdPl.

Młodość
Stefan Nowaczyk - ojciec Hansa - do Szwecji przyjechał w 1945 roku. Pochodził z rodziny o tradycjach endeckich; został księdzem i pracował w jednej z parafii katolickich w Sztokholmie. W 1970 roku zatrudniła się w niej również Annie Linde. Po kilkuletnim romansie Annie zaszła w ciążę, której zwieńczeniem były narodziny Hansa w lutym 1979 roku. Ojciec go nie uznał, wyparł się wszelkich oskarżeń o romans z gospodynią, a kościół skrzętnie zatuszował całą sprawę. Gdy Hans miał 4 lata, jego matce odebrano prawa rodzicielskie i umieszczono go w rodzice zastępczej z powodu stosowania przez nią kar cielesnych, które w Szwecji zakazane są od 1979 roku dzięki wspaniałym rządom Szweckiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej.

Lata nastoletnie
W wieku 15 lat zakochał się w koledze z klasy. Wyznał mu to, przez co ten go pobił. Hans trafił w ciężkim stanie do szpitala, wyszedł z niego po 6 tygodniach. Niedługo po rekonwalescencji poznał Szweda irańskiego pochodzenia, z którym był przez 2 lata.

Dorosłość
W 1998 roku rozpoczął studia na wydziale arabistyki Uniwersytetu w Sztokholmie. W 2000 roku Hans Linde zaangażował się w działalność Vänsterpartiet. W 2001 roku związał się z Olafem Johanssonem. Rok później zawarli związek partnerski. Rozwiedli się w 2004; nie mieli dzieci. W 2005 wyjechał do Polski i zaczął działać w Sojuszu Lewicy Demokratycznej; był reprezentantem skrzydła marksistowskiego. W 2006 odszedł wraz z grupą posłów do Socjaldemokracji Polskiej. Obecnie nie ma partnera.

Poglądy
Fascynują go Karol Marks i Róża Luksemburg; ich dzieła uważa za ponadczasowe i warte nadania im statusu lektur szkolnych. Na własnej skórze doświadczył zła Kościoła Katolickiego, więc popiera jego delegalizację. Jest ogromnym zwolennikiem ekologizmu; uważa, iż inwestować należy w odnawialne źródła energii, popiera rozszerzenie praw zwierząt, sprzeciwia się energetyce jądrowej. Jest zwolennikiem gospodarki socjalistycznej; za idealny jej przykład uznaje gospodarkę NRD-owską.

Joakim Rawski

MŁODOŚĆ Ojciec Joakima - Mieczysław były AKowiec prześladowany przez komunistyczne władze, wyjechał w 1950 do Stanów Zjednoczonych Ameryki. Poznał tam Szkotkę która wyjechała ze swojego kraju po zakończeniu II Wojny Światowej- Rose McDonald. Wzięli ślub w 1952roku. W tym samym roku Mieczysław, za zachętą swojej żony został luteraninem. W 1955 urodził im się syn Joakim. W 1965 roku ojciec Joakima został zamordowany, gdy próbował powstrzymać napad na bank. Joakim uczył się jeszcze w Stanach przez 5 lat, po czym Matka postanowiła, że wyjadą do Wlk. Brytanii. Zamieszkali w Edynburgu.

CZASY STUDENCKIE W 1973 roku Joakim rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Oxfordzkim. Przy okazji studiował również religioznawstwo i historie.

PRZEŁOMOWA DECYZJA W 1980 roku, Joakim pokłócił się ze swoim pracodawcą i został zwolniony. Postanowił więc wstąpić do wojska. Do 1988 roku służył w Royal Marines, po czym został przeniesiony do SAS.

WOJNA W ZATOCE PERSKIEJ Podczas jednej z tajnych akcji, jego oddział dostał się w zasadzkę. Po rozpaczliwej obronie został schwytany. Przez kilka dni był torturowany, aż pewnego dnia udało mu się uciec. Nie był jednak w stanie odnaleźć drogi do sojuszników. Pewnego dnia odnalazł go jeden z zwiadowców armii Arabii Saudyjskiej. Opowiedział mu o swoim kraju i tęsknocie za nią. Wtedy Rawski postanowił,że wróci do Polski

POWRÓT DO POLSKI W 1995 roku Joakim Rawski znalazł pracę w jednej z Amerykańskich korporacji działających w Polsce. W roku 2002 wstąpił do Platformy Obywatelskiej.

RODZINA I ZAINTERESOWANIA W 1975 roku ożenił się z Elizą Polek, koleżanką z uniwersytetu. Za jego namową przeszła ona na luteranizm. W 1976 urodziło im się pierwsze dziecko- syn Rafał. Dwa lata później Eliza urodziła bliźniacze siostry- Joannę i Wiktorię. W 1981 roku wydarzyło się jednak coś strasznego. Żona Rawskiego została brutalnie pobita przez milicję podczas stanu wojennego. Był to wielki cios dla Joakima, który sam musiał opiekować się dziećmi. Najgorsze było jednak to,że był wtedy w wojsku, więc jego dzieci wychowywała jego Matka. W 1988 roku ożenił się z Jane Stuart- młodszą od niego lekarką i to jej przypadło wychowywanie dzieci. Ta w 1995 postanowiła go jednak zostawić. Rawski zgodnie ze swym postanowieniem przeprowadził się do Polski. Jego syn już wtedy tam pracował, jako chirurg w jednym z Warszawskich Szpitali. Wiktoria natomiast rozpoczynała wtedy studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, na kierunku prawniczym. Tylko Joanna postanowiła zostać w Anglii ,gdzie mieszka do dziś i pracuje jako sędzia. Pasją Rawskiego jest historia uzbrojenia. Joakim jest członkiem 2 grup rekonstrukcyjnych: Pospolitego ruszenia Szlachty Ziemi Krakowskiej i DPM soldier. Zna kilka języków: angielski, francuski, hiszpański, niemiecki, arabski

POGLĄDY Rawski jest libertarianinem. Jest również gorącym zwolennikiem walki z terroryzmem. Jak chodzi o religię, to Rawski jest luteraninem.

Joanna Krist

Joanna Krist (ur. 1953 w Toruniu) - polska ekonomistka, polityk i przedsiębiorczyni. Pochodzi z rodziny ewangelickiej. Jej ojciec był wieloletnim pastorem w toruńskim kościele luterańskim.

Kariera
W 1979 ukończyła ekonomię w Szkole Główna Planowania i Statystyki w Warszawie. Zaocznie studiowała również socjologię i prawo. W latach 1979-1981 należała do SD, z partii wystąpiła po wprowadzeniu stanu wojennego. Od 1980 działała w Solidarności. W latach 1979-1985 pracowała jako wicedyrektor działu gospodarczego w toruńskim urzędzie wojewódzkim.
W latach 1985-1988 była doradczynią wojewody toruńskiego do spraw gospodarczych. Oprócz tego w latach 80-tych prowadziła niewielkie prywatne biuro pożyczkowe.
W 1988 była rządowym likwidatorem majątku Stoczni Gdańskiej. Do likwidacji nie doszło z powodu protestu Solidarności.
W 1989 została wiceministrem gospodarki w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Wspólnie z Leszkiem Balcerowiczem opracowywała kolejne plany prywatyzacji polskiej gospodarki. W 1990 została profesorem ekonomii na SGH. W latach 1991-1993 była wiceministrem finansów w kolejnych rządach solidarnościowych. W 1993 została wiceprezesem Związku Pracodawców "Lewiatan". Pracowała również jako specjalista giełdowy i finansowy. W 1995 wstąpiła do AWS i w tym samym roku objęła urząd prezesa w ZP "Lewiatan". W 1997 została wiceministrem gospodarki w rządzie Jerzego Buzka. W 2001 odeszła z rządu i zrezygnowała z funkcji prezesa Związku Pracodawców. Została prezesem ING Banku Śląskiego, była współzałożycielem Platformy Obywatelskiej. Współpracowała z Fundacją im. Adama Smitha. W 2005 uzyskała mandat poselski z ramienia Platformy Obywatelskiej, w tym samym roku zrezygnowała z pracy w ING.

Życie prywatne
Jej mężem jest znany warszawski właściciel kamienic i restauracji Ireneusz Saurer. Ma czworo dzieci. Mieszka w Łomiankach pod Warszawą.

Poglądy
Joanna Krist jest protestantką, wspólnie z mężem należy do Kościoła Szwedzkiego. Popiera ekologię i ideologię feministyczną. Popiera wolny rynek i kapitalizm.

Mariola Boska

Mariola Boska (ur. 14 kwietnia 1952 w Warszawie) - polska polityk, profesor zwyczajny dr hab. nauk prawnych, poseł na Sejm V kadencji, katoliczka.

Młodość
Czytać i pisać nauczyła się w wieku 3 lat. W wieku lat 4 bez reszty oddała się lekturze Biblii. Przeczytała ją w całości. Postanowiła wówczas, że zawsze w swoim życiu kierować się będzie zasadami wiary. Przyrzeczenia dotrzymała. Aktywnie uczestniczyła w życiu parafii. Kościół ukształtował jej poglądy polityczne. W wieku 18 lat zaangażowała się w działalność opozycji, przez co wielokrotnie miała problemy.

PRL
Maturę napisała bardzo dobrze. Dostała się na Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Studia ukończyła w 1976 roku. Uzyskała stopień doktora nauk prawnych, a w 1995 habilitowała się na podstawie rozprawy zatytułowanej Warunkowe zwolnienie z reszty kary pozbawienia wolności. W PRL stanęła na czele kilkudziesięcioosobowej grupy domagającej się przekształcenia Polski w katolickie państwo wyznaniowe. Była przez to prześladowana przez władze (umieszczono ją na kilka miesięcy w szpitalu psychiatrycznym, gdyż wierni władzy psychiatrzy stwierdzili u niej zaburzenia psychiczne).

III RP
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zaangażowała się w działalność Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. Odeszła z niego w 1990 roku ze względu na konflikt z kierownictwem partii (To nie są prawdziwi katolicy - argumentowała swoją decyzję). Rok później powróciła na uczelnię. Aktywna politycznie stała się znów w roku 2001. Dołączyła wówczas do Prawa i Sprawiedliwości. W tym samym roku została posłem. Jest nim do dziś.

Życie prywatne
Nie ma męża ani dzieci. Pragnie zachować czystość aż do śmierci.

Artur Mildner

Patryk Mildner (ur. 10 listopada 1954 w Gdyni).
Polski prawnik, ekonomista, działacz opozycyjny w PRL.
W latach 1973-1975 służył w LWP, gdzie został kapralem, zrezygnował ze służby w wojsku komunistycznym z powodów politycznych. W latach 1975-1980 studiował prawo na Uniwersytecie Gdańskim, działał w KOR. Od 1980 należał do Solidarności, był doradcą gdyńskich struktur opozycyjnych. W 1981 zdał aplikację adwokacką i występował w procesach jako obrońca opozycjonistów. Po wybuchu stanu wojennego został internowany oraz wyrzucony z pracy w sądzie. W lutym 1982 po zwolnieniu z więzienia uciekł na pokładzie promu do Hamburga, gdzie angażował się w zbiórki dla polskich opozycjonistów. W latach 1982-1986 studiował ekonomię w Monachium. W 1986 zdecydował się na powrót do Polski, gdzie wspierał podziemne wydawnictwa liberalne. Współpracował z Adamem Michnikiem. W 1989 bez powodzenia kandydował do sejmu kontraktowego z list Solidarności. W 1991 wszedł do sejmu z ramienia Kongresu Liberalno-Demokratycznego, w 1993 z Unii Demokratycznej. Był jednym z współtwórców AWS i w 1997 ponownie wszedł do sejmu. W latach 1998-2001 był ministrem obrony narodowej w rządzie Jerzego Buzka. W 2001 wstąpił do Platformy Obywatelskiej i ponownie uzyskał mandat poselski. W 2005 również wszedł do sejmu, tradycyjnie z okręgu nr 26 z ramienia PO oraz wszedł do rządu Mikołaja Liściowskiego jako Minister Obrony Narodowej.

Jest ateistą, nie ma żony, posiada jednak syna i córkę z nieformalnych związków.
Patryk Mildner jest stałym felietonistą Gazety Wyborczej i Wprost oraz częstym gościem Radia Zet.
Opublikował kilkanaście książek. Jest zwolennikiem wolnego rynku, prywatyzacji oraz liberalizmu obyczajowego.